37

Ik had nog een laatste kans gekregen om een oplossing te bedenken. Mijn plan was simpel, maar werd bemoeilijkt door de beperkte tijd die we hadden. We arriveerden weer bij het appartement om 16.07 uur. Gene was er ook, en hij verkeerde in de veronderstelling dat Rosie permanent was vertrokken. Dat leidde tot een ongemakkelijk gesprek.

      Uiteindelijk zei Gene: ‘Eerlijk gezegd had ik verwacht dat Don in zijn eentje thuis zou komen, dus ik had een enerverend avondje voor hem gepland.’

      Ik had zelf al een enerverend avondje in gedachten.

      ‘Dat zullen we moeten verzetten. Rosie en ik gaan een avondje uit en zullen pas laat terug zijn.’

      ‘Het kan niet worden verzet,’ zei Gene. ‘De eindejaarsborrel van de medische faculteit. Begint om halfzes, is om zeven uur afgelopen. Jullie kunnen daarna nog uit eten gaan.’

      ‘We gaan niet alleen uit eten. Ik heb een hele reeks activiteiten gepland.’

      ‘Ik ben echt heel moe,’ zei Rosie. ‘Ik heb geen zin in allerlei activiteiten. Waarom ga je niet met Gene mee en haal je op weg naar huis wat te eten voor ons?’

      ‘De activiteiten zijn cruciaal. Indien nodig kun je wel wat koffie drinken.’

      ‘Als het vliegtuig niet was omgekeerd, dan zouden we helemaal niets hebben gedaan. Dan was jij nu op de terugweg vanuit L.A. Dus het kan nooit cruciaal zijn. Waarom vertel je me niet gewoon wat je hebt gepland?’

      ‘Omdat het een verrassing is.’

      ‘Don, ik ga terug naar huis. Ik neem aan dat je iets hebt gepland wat me zou moeten overhalen om te blijven. Of iets nostalgisch wat me verdrietig zou maken, zoals naar de cocktailbar gaan om samen cocktails te maken, of uit eten gaan bij Arturo’s, of... Het Museum of Natural History is dicht.’

      Ze glimlachte bedroefd. Gene had zich ondertussen in zijn kamer teruggetrokken.

      ‘Sorry,’ zei ze. ‘Vertel me maar wat je had gepland.’

      ‘Wat jij zei. Alleen ben je nog één onderdeel vergeten. Je hebt vijfenzeventig procent geraden, inclusief het museum, wat ik om dezelfde reden had verworpen.’

      ‘Dat zegt dan toch wel iets over wat we samen hebben opgebouwd. Ik heb me eindelijk een beetje in jou kunnen verplaatsen.’

      ‘Incorrect. Niet een beetje. Je bent de enige persoon die erin is geslaagd mij te begrijpen. Dat is begonnen toen je de klok achteruitzette zodat ik volgens schema kon koken.’

      ‘Op de avond dat we elkaar hebben ontmoet.’

      ‘De avond van het Jas Incident en de Balkon Maaltijd,’ zei ik.

      ‘Wat heb ik niet geraden?’ vroeg Rosie. ‘Je zei dat ik vijfenzeventig procent goed had. Ik gok ijs eten.’

      ‘Mis. Dansen.’ Het faculteitsbal in Melbourne, waar Rosie een technisch probleem met mijn danskwaliteiten had opgelost, was een keerpunt geweest. Dansen met Rosie was een van de gedenkwaardigste ervaringen van mijn leven, maar toch hadden we het daarna nooit meer gedaan.

      ‘Dat gaat niet gebeuren. Niet in deze toestand.’ Ze sloeg haar armen even om me heen, om aan te tonen dat haar veranderde figuur een belemmering zou vormen bij het dansen. ‘Weet je, als we vanavond uit zouden gaan, zou er vast iets misgaan. Iets geks. Het zou anders zijn gelopen dan je had gepland, maar beter, en dat vind ik ook zo geweldig aan je. Maar in dit geval zal het verder geen effect hebben. Ik heb nu geen behoefte aan gekte. Bud heeft geen behoefte aan gekte.’

      Ik was een uiterst georganiseerd persoon die onzekerheden vermeed en alles tot in detail wilde plannen, maar dit gedrag leidde soms wel tot onvoorspelbare gevolgen. Het was vreemd, paradoxaal – gek – dat Rosie juist die onvoorspelbaarheid het meest aan mij waardeerde. Maar als dat de eigenschap was die ze zo leuk vond aan mij, dan zou ik daar niet over in discussie gaan. Waar ik wel over in discussie wilde gaan, was het feit dat ze iets wat ze kennelijk wel waardeerde nu zomaar uit haar leven wilde schrappen.

      ‘Incorrect. Je hebt minder gekte nodig, maar nog wel een beetje gekte. Je hebt een geplande, optimale dosis gekte nodig.’ Het werd tijd om mijn analyse en mijn conclusie uiteen te zetten. ‘Oorspronkelijk was er slechts sprake van één relatie. Tussen jou en mij.’

      ‘Dat is wel erg simplistisch gesteld. Hoe zit het dan met Phil en...’

      ‘Ik heb het nu even over ons als gezin. Door de toevoeging van een derde persoon, Bud, stijgt het aantal relaties naar drie. Eén persoon extra en het aantal binaire relaties wordt verdrievoudigd: jij en ik, jij en Bud, ik en Bud.’

      ‘Bedankt voor de uitleg. Het is maar goed dat we geen acht kinderen wilden. Hoeveel relaties zouden dat zijn geweest?’

      ‘Vijfenveertig, dus dan zou onze relatie één vijfenveertigste deel van het totaal beslaan.’

      Rosie begon te lachen. Ongeveer vier seconden lang voelde het alsof onze relatie was gereboot. Maar Rosie was gereboot in veilige modus.

      ‘Ga verder.’

      ‘De verdrievoudiging van het aantal relaties leidde aanvankelijk tot verwarring.’

      ‘Wat voor verwarring?’

      ‘Van mijn kant. Betreffende mijn rol. Relatie Nummer Twee was jouw relatie met Bud. Omdat deze nieuw was, trachtte ik hieraan bij te dragen, door middel van advies over voeding en persoonlijke verzorging, wat jij logischerwijs als bemoeienis zag. Ik gedroeg me hinderlijk.’

      ‘Je probeerde me te helpen. Maar ik moet hier mijn eigen weg in zien te vinden. En Gene heeft voor één keer eens gelijk: dat is biologisch bepaald. Moeders zijn belangrijker dan vaders, in ieder geval in het begin.’

      ‘Dat klopt. Maar door je op de baby te richten, is je interesse in onze relatie afgenomen, simpelweg doordat je je tijd en energie moest spreiden. Ons huwelijk is verslechterd.’

      ‘Dat is geleidelijk gegaan.’

      ‘Vóór de zwangerschap verliep het perfect.’

      ‘Dat kan best. Maar ik besef nu dat dat niet genoeg was. Ik denk dat ik dat zelfs toen al wel wist.’

      ‘Correct. Je hebt emotioneel gezien behoefte aan die extra relatie. Maar je zou onze hoogwaardige relatie niet zomaar opzij moeten schuiven zonder je te verdiepen in alle mogelijke manieren om deze te behouden.’

      ‘Don, de zorg voor een baby valt niet te combineren met de manier waarop wij leefden. Uitslapen, naar de kroeg gaan, vliegtuigen laten omkeren... Dat is een totaal ander leven.’

      ‘Uiteraard. We zullen ons schema moeten aanpassen. Maar dat schema hoort wel gezamenlijke activiteiten te bevatten. Ik vermoed dat je zonder de intellectuele stimulans en de gekte waar je aan gewend bent geraakt langzaam zou doordraaien. En wellicht zelfs in een depressie zou raken, zoals Lydia voorspelde.’

      ‘Depressief en doorgedraaid? Ik zal heus wel andere dingen vinden om me mee bezig te houden. Maar ik zal geen tijd hebben om...’

      ‘Dat is juist het punt. Nu jij het druk krijgt met Bud, zou ik de volledige verantwoordelijkheid voor onze relatie op me moeten nemen. Voor het organiseren van activiteiten, uiteraard afgestemd op de behoeften van de baby.’

      ‘Een relatie is niet de verantwoordelijkheid van één persoon. Je moet allebei...’

      ‘Incorrect. Beide partijen moeten toegewijd zijn, maar er kan wel één persoon het voortouw nemen.’

      ‘Van wie heb je dit?’

      ‘Van Sonia. En van George.’

      ‘George van hierboven?’

      Ik knikte.

      ‘Dus de experts hebben zich erover gebogen.’

      ‘Mensen met praktijkervaring in plaats van theoretische kennis. De psychologen die we kennen hebben allemaal een mislukt huwelijk achter de rug. Of in jouw geval een huwelijk dat in zwaar weer verkeert.’ Dit was ook een zwakke plek in het advies van George, maar het leek me niet zinvol om Rosie te informeren over zijn echtelijke geschiedenis.

      ‘Ik denk dat de meeste stellen, zelfs degenen die bij elkaar blijven, gewoon maar accepteren dat hun relatie een tijdje wat minder zal zijn,’ zei Rosie.

      ‘Waar de betrokken partijen nooit meer van zullen herstellen.’ Ik putte weer uit de ervaringen van George. En mogelijk ook die van Gene. En potentieel die van Dave. ‘Ik stel voor dat we zo veel mogelijk van onze oude interpersoonlijke relatie proberen te behouden, afhankelijk van de behoeften van de baby. Ik bied aan om al het werk op me te nemen: jij hoeft dit voorstel slechts te accepteren en je medewerking te verlenen.’

      Rosie stond op om een kop fruitthee te zetten. Ik wist wat ze hiermee wilde zeggen: hou gewoon even een paar minuten je mond, Don, ik probeer na te denken.

      Ik liep naar de koelruimte en tapte een biertje om mijn eigen emoties onder controle te krijgen.

      Toen Rosie weer ging zitten, was ze tot enkele inzichten gekomen. Helaas.

      ‘Ik denk dat jij hier meer waarde aan hecht, Don, omdat jij geen band hebt opgebouwd met de baby. Je hebt het helemaal niet over die derde relatie gehad. Je richt je nog steeds op jou en mij. De meeste mannen richten een deel van hun liefde op hun kinderen.’

      ‘Ik vermoed dat die overgang wat tijd zal kosten. Maar als ik niet bij jullie ben, dan zal ik geen enkele input hebben. Denk je dat ik zo’n slechte vader ben dat ik beter geen enkele input kan hebben?’

      ‘Don, ik denk dat jij anders in elkaar zit. Dat werkte prima tussen ons tweeën, maar ik denk niet dat je geschikt bent voor het vaderschap. Het spijt me dat ik dat zo moet zeggen, maar ik dacht eigenlijk dat je wel tot dezelfde conclusie was gekomen.’

      ‘Je dacht ook dat ik geen liefde kon voelen. Daar heb je je in vergist. Misschien vergis je je nu weer.’

      Gene kwam zijn slaapkamer uit. ‘Sorry dat ik jullie stoor, jongens, maar ik moet naar die borrel van de medische faculteit. Gaan jullie niet uit?’

      ‘Nee,’ zei Rosie.

      ‘Ga dan met mij mee. Jullie allebei.’

      ‘Ik blijf wel hier,’ zei Rosie. ‘Ik ben niet uitgenodigd.’

      ‘Partners zijn welkom. Je zou echt mee moeten komen. Dit is je laatste avond in New York. Don zou dit nooit zeggen, maar je zou hem een groot plezier doen.’

      ‘Wil je echt dat ik meega?’ vroeg Rosie aan mij.

      ‘Als je niet meegaat, dan blijf ik ook thuis,’ zei ik. ‘Ik wil het beste halen uit de laatste uren van ons huwelijk.’

Net toen we wilden vertrekken, ging mijn telefoon. Ik herkende het nummer niet.

      ‘Don, je spreekt met Briony.’ Het duurde even voordat ik me herinnerde wie Briony was. B1. B1 had me nooit rechtstreeks gecontacteerd. Ik zette me schrap voor een conflict.

      ‘Ik kan niet geloven wat je hebt gedaan,’ zei ze.

      ‘Wat bedoel je?’

      ‘Heb je de New York Post niet gezien?’

      ‘Die lees ik niet.’

      ‘Het staat online. Ik weet niet wat ik moet zeggen. We hadden dit geen van allen verwacht.’

      Ik liep naar mijn bad-werkkamer om de website van de New York Post te bekijken en trof Rosie aan op de rand van het bad, starend naar de Bud-tegels.

      ‘Wat doe jij hier?’ vroeg ik. Het was geen agressieve vraag, ik bedoelde het letterlijk.

      ‘Ik kwam wat van je slaappillen jatten. Voor de vlucht morgen.’

      ‘Slaappillen...’

      ‘Stilnox. Werkzaam bestanddeel: Zolpidem. Derde trimester, één tablet. Geen nadelige effecten. Wang, Lin, Chen, Lin & Lin, 2010. Het zal me eerder aanzetten tot het geven van een striptease in een vol vliegtuig dan dat het schadelijk is voor de baby.’

      Ze keek weer naar de Bud-tegels. ‘Don. Deze zijn echt ongelooflijk.’

      ‘Je hebt ze al eerder gezien.’

      ‘Wanneer dan? Ik kom hier nooit.’

      ‘Op de avond van Dave het Kalf. Toen Gene in de badkuip was gevallen.’

      ‘Ik zag mijn begeleider in zijn ondergoed rondspartelen. Ik heb niet de tijd genomen om de tekeningen op de tegels te bestuderen.’ Ze glimlachte. ‘Maar dit is onze baby – Bud – van week tot week, toch?’

      ‘Nee. Het is een generieke embryo, foetus... Baby Under Development. Behalve tegel 13 en 22. Die heb ik nagetekend van de echofoto’s.’

      ‘Waarom heb je dit niet met me gedeeld? Ik zat de afbeeldingen in het boek te bekijken terwijl jij hier diezelfde afbeeldingen zat na te tekenen...’

      ‘Je zei dat je geen behoefte had aan technisch commentaar.’

      ‘Wanneer heb ik dat gezegd?’

      ‘Op tweeëntwintig juni. De dag na het Sinaasappelsap Incident.’

      Rosie pakte mijn hand en kneep erin. Ze had haar ringen nog steeds om. Blijkbaar zag ze me ernaar kijken.

      ‘Mijn moeders ring zit vast. Hij is wat aan de kleine kant en mijn vingers zijn waarschijnlijk een beetje opgezwollen. Als je de jouwe terug wilt, dan zul je moeten wachten.’

      Ze bleef naar de tegels kijken terwijl ik het artikel uit de New York Post opzocht.

      VADER VAN HET JAAR: BIERTJE ALS TOOST OP REDDEN VAN ZIJN KIND VOOR LESBISCH STEL.

      Ik wist wel dat journalisten regelmatig onnauwkeurig waren, maar dit artikel, geschreven door Sally Goldsworthy, ging mijn voorstellingsvermogen over foutieve verslaggeving ver te boven.

Don Tillman, een Australische geneeskundeprofessor die momenteel is verbonden aan Columbia University en die onderzoek doet naar het verband tussen autisme en leverkanker, heeft zijn sperma gedoneerd aan twee lesbische vrouwen en vervolgens het leven van een van zijn baby’s gered. Zoals het een echte Australiër betaamt, dronk professor Tillman een pintje om te proosten op de spoedkeizersnede die hij in zijn eigen appartement in Chelsea had uitgevoerd, waarna hij zei er alle vertrouwen in te hebben dat de twee moeders prima in staat waren zijn kinderen op te voeden zonder enige betrokkenheid van hem.

      Hij liet merken dat hij iets had geleerd van zijn verblijf in Amerika.

      ‘Natuurlijk zijn lesbische ouders niet alledaags,’ zei hij. ‘Daarom moeten we ook geen alledaagse uitkomst verwachten. Maar het lijkt me on-Amerikaans om naar alledaagsheid te streven.’

Er stond een foto bij van mij poserend met mijn Santoku-koksmes, op verzoek van de fotograaf.

      Ik liet Rosie het krantenartikel lezen.

      ‘Heb je dat gezegd?’

      ‘Natuurlijk niet. Het artikel staat vol belachelijke fouten. Typerend voor de populairwetenschappelijke verslaggeving.’

      ‘Ik bedoel dat citaat over niet-alledaagse uitkomsten. Dat klinkt als iets wat jij zou zeggen, maar het is zo...’

      Ik wachtte tot ze haar zin zou afmaken, maar ze leek geen geschikt adjectief te kunnen vinden voor het omschrijven van mijn opmerking.

      ‘Het citaat klopt,’ zei ik. ‘Ben je het niet met me eens?’

      ‘Jawel. Ik wil ook niet dat Bud alledaags wordt.’

Ik e-mailde de link naar mijn moeder. Ze stond erop kopieën te ontvangen van alle meldingen van mij in de pers om aan onze familie te laten zien, ongeacht de juistheid van de inhoud. Ik stopte er een briefje bij waarin ik benadrukte dat ik geen lesbische vrouwen had bezwangerd.

      ‘Dat verklaart waarom we morgen businessclass vliegen en niet naar Guantánamo Bay worden afgevoerd,’ zei Rosie. ‘Ze wilden geen krantenkoppen als: HELDHAFTIGE ARTS LASTIGGEVALLEN DOOR VERKEERSVEILIGHEIDSDIENST VANWEGE ZIJN UITZONDERLIJKHEID.’

      ‘Ik ben geen arts.’

      ‘Nee, maar je bent wel uitzonderlijk. Je had gelijk over mijn fobie voor bloed en viezigheid. Ik moest er gewoon een keer doorheen. We vormden wel een goed team, hè?’

      Rosie had gelijk. We hadden een uitstekend team gevormd. Met z’n tweeën.